Santiago de Compostella

Vandaag de laatste route van Padron naar Santiago de Compostella. We willen er vroeg zijn en staan daarom wat eerder dan normaal op. We ontbijten en vertrekken. Gelukkig regent het en kunnen we nog een keer gebruik maken van de gekochte poncho. Inmiddels heeft ie wat gaten en mag daarom in Spanje blijven, zou zonde zijn als we hem zo weinig kunnen gebruiken.  

Het is nog donker als we vertrekken en om aansluiting op de route te krijgen moeten we eerst een stukje lopen. Een kleine kilometer had de dame bij de receptie gezegd, het is heel eenvoudig. Het was inderdaad eenvoudig te vinden maar ze was vergeten te vertellen dat we dan wel een stuk over de snelweg moesten voor de aansluiting. Fijn dat ze in Spanje ook een stukje weg hebben naast de rijbaan wat ze vluchtstrook noemen.

Wat dat betreft is het in Nederland toch wel erg strikt gereguleerd allemaal. Er staan overal verkeersborden en als er eens per dag een voetganger moet oversteken wordt er direct een zebrapad aangelegd. Hier in Spanje doen ze niet zo moeilijk. Er wandelen vele duizenden pelgrims dezelfde route en vaak moet je op drukke wegen oversteken. Een zebrapad is daarvoor blijkbaar niet nodig. Ook loop je regelmatig gewoon langs de weg waar auto’s je rakelings passeren. Het voetpad ontbreekt dan even. Daar wordt allemaal niet zo moeilijk over gedaan. Kunnen ze in Nederland misschien nog wat van leren want daar wordt alles dicht geprotocolleerd (is nog een echt woord ook).

De route vandaag is niet echt bijzonder. Wel een aantal mooie stukken en zeker een paar mooie dorpjes die we passeren. Kleine gehuchten waar nog op hout wordt gestookt. Hier lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Wat het meest opvalt vandaag is het aantal pelgrims. Het is druk op de route, bijna in file is iedereen op weg naar Santiago. Er is ook veel meer horeca en kleine tentjes langs de weg waar mensen hun spullen willen verkopen aan de langslopende pelgrims.

Ik denk, omdat het vandaag regent loopt iedereen met het hoofd naar beneden in stilte zijn camino. Het regent ook niet een beetje, het is exceptioneel zelfs voor de streek. Daarom hebben we ook veel tijd om over onze eigen weg na te denken. Het lopen gaat inmiddels prima, we kunnen zo door naar Nederland als we willen. Daar zijn we ook niet bijzonder in, dat doen vele duizenden mensen...elke dag. Wat onze camino voor ons bijzonder maakt zijn de vele reacties en de vele steunbetuigingen die we hebben gekregen. Van mensen dichtbij en van mensen veraf. Financieel voor het doel waarvoor we dit doen en mentaal via appjes en berichten en telefoontjes. Van veel mensen waarvan je het gelukkig mag verwachten maar ook van veel waarvan je het niet verwacht. Of van iemand uit het verleden die jou niet is vergeten. Dat maakt het voor ons heel bijzonder en daarvoor zijn we dankbaar.

Wij wensen ieder op zijn of haar eigen camino: Ultreia et Suseia !

Voor ons gaat de reis verder dan deze camino. Wij zijn in de overtuiging dat wij ook hiermee “voorwaarts” gaan.
Dank aan eenieder die hieraan heeft bijgedragen.

Henri en Anne-Marie