31 maart-2 april: Florence
02-04-2023 | 17:36
Aan alle kanten van de Duomo staan rijen mensen. De gratis toegang geeft de langste rij. Om de kathedraal in te kunnen, cirkelt de rij zich vanaf de entree langs twee zijden van de kerk. Voor het beklimmen van de klokkentoren van Giotto sta je weer in een andere rij. Heb je minstens drie weken geleden een begeleide tour naar de koepel van Brunelleschi geboekt, dan kies je weer een andere ingang.
Lange rijen omzeilen
Ik heb geen zin in een rij en heb een rondleiding met gids geboekt. Maar ik vraag mij af of ik de juiste ingang heb gekozen. Ik ben niet de enige die twijfelt. Bij elke gids staat een rij. Niet alleen van degenen met het juiste kaartje maar ook van mensen die nog op zoek zijn naar de juiste groep of ingang.
Met een groep van 10 betreden we de Duomo. In een afgescheiden deel vertelt de gids over de geschiedenis van de kathedraal. Nauwelijks te volgen, ze heeft een enorm sterk Frans accent. De twee verveeld jengelende kinderen in de groep maken het er niet verstaanbaarder op. Maar hey, hier sta ik, in Florence! In de kathedraal waarin meer dan 10.000 m2 marmer is verwerkt en waar ik vanaf de begane grond de koepel van Brunelleschi kan bekijken.
Op de fiets door Florence
Hoe anders is de fietstocht met de Vlaamse Sophie van Baja Bikes. Verstaanbaar en met humor vertelt zij het verhaal van De Medici, de eeuwenlang heersende familie in Florence. Ze wisselt het af met actuele onderwerpen; de huidige drukte. Sinds corona wordt het elk jaar drukker, 13 miljoen toeristen op een stad met 400.000 inwoners. Nu is er een invasie van scholieren in de stad. En aanstaande zondag wordt het helemaal druk, dan is de marathon van Florence.
Op de vrouwenslaapzaal
Om in de stemming van m'n pelgrimstocht te komen, logeer ik in het hostel dat in een zijvleugel zit van het Franciscaner klooster Ognissanti. Terwijl ik in de kloostergang in het zonnetje zit, hoor ik orgelklanken vanuit de naastgelegen kerk. Prachtig. De vrouwenslaapzaal is even wennen. Niet zozeer vanwege de 3 jonge meiden waarmee ik de kamer deel. Maar het gedoe 's nachts wanneer ik het heet krijg van de anti-hormoonpillen. En ik me bewust ben van de littekens op m'n borstkas. Dus toch onder een lakentje en een hemd aan wanneer ik naar de wc wil.
Alles is echt eindig
Na afgelopen jaar weet ik hoe het voelt wanneer het fysiek niet meer gaat. Dat wat ik het liefste doe, onderweg zijn, lichamelijk te zwaar is. En mentaal ook, te groot om te overzien. Ik heb gevoeld hoe het is wanneer m'n wereld letterlijk kleiner wordt. Ook dan kan ik genieten maar het staat tot geen vergelijk tot op reis zijn.
Onderweg in de bus het landschap zien veranderen, de eerste lentebloemen in het veld. Aankomen op een piazza met terrasjes en bloemenkramen. Van een cappuccino genieten en uitzicht hebben op de toren van de Duomo van Fiesole. Door het dorp slenteren, pratende Italianen passeren. Kastanjebomen die voorzichtig het blad ontvouwen.
Voelen hoe dit alles mij raakt, iets aantikt diep van binnen. Van onderweg zijn word ik zo gelukkig. Ooit komt er een moment dat ik dit niet meer kan. Omdat ik te oud ben, te ziek, niet meer capabel. Ik besef eens te meer wat een rijkdom dit is. Het is aan mij teruggegeven na de behandeling van borstkanker. Elk moment dat ik me dit realiseer, krijg ik tranen in m'n ogen.
Stempelen
Ik bezoek de Santa Croce, de Franciscaanse Heilige Kruis kerk. Hier krijg ik m'n eerste stempel in m'n pelgrimspaspoort. Ik word er emotioneel van. Hier sta ik, in een zonnig Florence en ik ga de voettocht naar Rome lopen. Weken van geregel en voorbereidingen en nu is het moment daar. Goed om even bij stil te staan, om echt te laten bezinken. Morgen ga ik beginnen.