Vuelta

20 

VUELTA

Tussen de voorbereidende chemo en de opname in het ziekenhuis van Nijmegen zitten 5 weken. Waarom Nijmegen? Nou, dat is makkelijk, er zijn in Nederland 13 ziekenhuizen die de juiste kamers en behandelmethodes hebben om patiënten met Kahler te kunnen helpen met een stamceltransplantatie. Eindhoven nee, Maastricht ja, Den Bosch nee, Utrecht ja en zo hoort Uden bij Nijmegen. Dus alles wat in Bernhoven kan gebeurt daar en voor de specialistische behandeling ga je naar het Radboud.

Deze chemo heeft er nog meer ingehakt dan de 3 eerdere. Ik ben moe, moe, moe. Zeiden ze niet tegen mij dat je in een zo goed mogelijke gezondheid en conditie aan de stamceltransplantatie moest beginnen, om tot een zo goed mogelijk resultaat te komen? De handen trillen, ik kan nauwelijks een kopje vasthouden. Voor de bediening van de smartphone moet ik overschakelen op een aanwijspen, de vingers zijn te dik. Mijn trouwring heb ik allang afgedaan, mijn buik is zo rond (en groot) als een skippybal, ik voel en hoor mijn hartslag in mijn keel. Mijn hart is bovendien op hol alsof ik ergens op de limiet in de kopgroep zit. Honderdtien tot 120 slagen per minuut is nu de norm in de ruststand. Bij de minste inspanning schiet de hartslag omhoog. Slapen nauwelijks, pijn in overvloed. Ik moet nieuwe schoenen, nooit gedacht dat de voeten op deze leeftijd nog zouden groeien naar een maatje meer. Ik probeer heel veel verschillende schoenen, pas met nummer 10 kan ik enigszins lopen, het zijn schoenen uit de categorie Track.

De volgende retrorit van Op Zijn Retour komt er aan: de Valleirit vanuit Ede. De laatste jaren was ik er telkens bij op de racefiets. Dat gaat nu absoluut niet lukken. Zelfs met de auto is nauwelijks te doen. Toch wil ik er graag bij zijn. Lopen met een stok, zo houterig en krom dat ik wel een oud mannetje lijk. En misschien is dat ook wel zo. De deelnemers schrikken alweer, het kan dus nog veel slechter als een week of 6 geleden. Als Ad Toepoel vraagt hoe het met me gaat, antwoord ik dat mijn benen zo zwaar voelen of ik de Ster van Zwolle en de Hel van het Mergelland op 1 dag heb gereden. Nou, dan weet je het wel als wielerliefhebber. Bovendien herken ik voor het eerst de bijwerking chemobrein. Kan ik mijn veters nog strikken met zo’n dikke voeten? Ja, dat lukt met een maatje meer nog net. Het wordt echter een ander verhaal als ik binnen 5 minuten 2 x mijn veters ga strikken. Even dacht ik nog dat dit door de ouderdom kwam, maar daar blijkt geen sprake van, want er volgt nog meer van deze ongein.

Ik sta gepland voor 3 september, opname in het ziekenhuis voor 3 weken. Vooraf zijn er weer allerlei onderzoeken en testen. Tien dagen voor de opname, wordt er gebeld door Nijmegen. Wij weten vooraf niet hoelang een patiënt in een isolatiekamer zal verblijven en er komt nu dinsdag al een plek vrij voor u. Dat is 6 dagen eerder dan nu bij ons op de kalender staat. U moet dan maandag nog even langskomen voor een coronatest. Uiteraard zeggen we ja tegen dit aanbod. Het wattenstaafje, 6 keer groter dan mijn oorstaafjes, verschuift zowel links als rechts mijn hersenpan. Och ja, als ze maar synchroon liggen. Gaat u maar even koffiedrinken, over een uur hebben we de uitslag. Gelukkig geen corona, niets staat ons nog in de weg om op 30 augustus u hier te verwelkomen voor de stamceltransplantatie. 

In het weekend voor de opname in het Radboud ziekenhuis start de Ronde van Spanje in Nederland. Drie dagen lang is La Vuelta te gast in Utrecht, Den Bosch en Breda. Daar was ik normaliter bij geweest als toeschouwer. Echter op de dag van de diagnose is me al verteld dat het opzoeken van grote massa’s mensen niet verstandig is bij deze ziekte in verband met mijn verzwakt immuunsysteem. Ik ben voortaan dus bijzonder vatbaar voor mogelijke infecties. Alles wat tijdens de coronaperiode als advies voorbij kwam, is voor u voor de rest van uw leven van toepassing. Wil je me bezoeken terwijl je verkouden bent? Blijft in uw kot! 

Joerie zegt: “Kom pap”. We gaan toch kijken naar de Vuelta op een rustig plekje langs de route. Het wordt de weg tussen Zaltbommel en Kerkdriel ter hoogte van Hurwenen, daar heeft nog geen Spanjaard ooit van gehoord. Via een rustig landweggetje rijden we naar het parcours. In de auto zitten is moeilijk, langs de route staan onmogelijk. Dus hebben we een aluminium klapstoel bij. Ik pak die uit de auto. Het laatste stukje van 80 meter moeten we lopen. Na 15 meter moet ik Joerie vragen om de stoel uit de categorie lichtgewicht over te nemen. Als dit ooit nog maar weer goed komt.

Foto 1: In de buurt van Hurwenen konden we zonder grote drukte, maar met klapstoel de koers zien passeren. De Vuelta etappe ging van Den Bosch naar Utrecht.

Foto 2: Joerie langs de route van de Vuelta in mijn retro trui van Teka. Ja, dan trek je wel de aandacht van de karavaan. Zelfs de rondemissen namen even wat gas terug om te lezen wat er op zijn petje stond.