Over de 150 km! Schipluiden - Brielle - Ouddorp - Renesse - Kamperland

Dag 4, 2 juli 2022: Schipluiden - Brielle 23,7 km (87,0)

Inmiddels loop ik door Maassluis, waar het gezellig druk is en de kerkklokken vrolijke liedjes spelen. De blaren zijn wat hinderlijk, maar verder is het een goede dag. De zon schijnt, en het lijkt steeds makkelijker om in het moment te zijn: de kilometers en de tijd vliegen voorbij zonder dat ik er veel erg in heb.

Vrolijk kom ik aan op Rozenburg na te zijn overgestoken met de veerpont. Dan vraagt een fietser mij waar ik heen moet en heeft slecht nieuws: de brug naar Brielle is afgesloten. Dat betekent omlopen, en niet zo'n beetje ook: ik loop al meer dan 5 kilometer door de havens en industrie. Dit is vast mijn test van vandaag... Ik wil ook graag op tijd aankomen in Brielle, want Merel komt daar langs om samen iets te drinken. Terwijl ik langs een eindeloos lang fietspad loop, stopt een dame met haar fiets en komt naast me lopen. "Echt klasse wat je doet", roept ze. Over de wegafsluiting op mijn pad zegt ze: "Je doet het voor jezelf, maar je komt jezelf ook tegen!" Haar aanmoediging geeft me nieuwe moed. Ook wel leuk: zij zegt dat zij naar dit gebied zijn gaan fietsen om even te kijken, ik denk naar de industrie of naar het herbouwen van de brug ofzo. Prachtig vindt ze het. Zo kun je er ook naar kijken natuurlijk!

Dag 5, 3 juli 2022: Brielle - Ouddorp 26,3 km (113,3)

De ochtend begon met een probleem: mijn gewassen sokken waren nog nat! Die kon ik natuurlijk niet zo aantrekken, dus daar stond ik mijn sokken te föhnen. Les geleerd: niet al mijn sokken tegelijk wassen. Toen stond de eigenaar voor de deur van mijn huisje - een oude dierenartsenpraktijk - met een mandje vol warme broodjes. Wat heerlijk! Ik mocht ook nog van alles meenemen. Toen ik naar hun huis liep om gedag te zeggen en af te rekenen, wachtte een grote verrassing: "Over die betaling, houd dat geld maar in je zak. Wij zouden heel graag willen dat je ons een kaartje stuurt als je in Santiago bent aangekomen." Ik kreeg een klein briefje met hun adres in mijn hand geduwd. Vol ongeloof keek ik ze aan, wat een lieverds. Ik liep met ze mee naar de Sint Catherijnekerk, want dat was mijn vertrekpunt, en zij gingen naar de dienst. Met een grote glimlach loop ik nu de eerste kilometers, wat een mooi Caminomoment.

Na een mooie wandeling over de Haringvlietdam - leuk om in sneller te zijn dan de auto's die in de file stonden - ben ik aangekomen in Zeeland! Op het eerste eiland, Goeree-Overflakkee.

Met mijn blaren gaat het wat beter. Het doorprikken en een nieuwe pleister erop lijkt wat te helpen. Het nieuwe probleem is mijn onderrug: Het blijft zoeken hoe ik mijn tas het beste kan instellen, zonder last van mijn schouders, rug of heupen te krijgen. Hopelijk is het een kwestie van trainen, en gaat het beter als ik sterker ben geworden.

Dankzij de verhalen van de gastvrouwen verheug ik me al twee dagen op mooie routes. Alleen vandaag begin ik het asfalt wel wat zat te raken. In het boekje van mijn Camino lees ik dat de route-ontwikkelaars niet per se de mooiste, maar wel de meest praktische route naar Santiago moesten ontwikkelen waarbij toch veel schoons te bieden zou zijn. Ik bedenk me dat ik eens kan kijken of ik morgen misschien het Kustpad kan lopen, waar de gastvrouw zo enthousiast over was. Misschien is het wat om, maar waarschijnlijk minder asfalt. Het is mijn Camino, dus het mag, toch?

Ook asfalt loont. Ik kom aan in een schattig stadje, Goedereede. Leuke huisjes en een gezellig Marktplein, waar een fietser me vraagt of ik de Camino loop. Hij en zijn vrouw hadden de Camino vanuit Portugal gedaan. Als ik aankom lopen bij de Sint-Catharinakerk, luidt het carillon. Precies zoals vanochtend, toen ik wegliep bij de Sint-Catherijnekerk. Ik ben niet gelovig, maar op deze tocht krijg je toch een speciaal gevoel bij zoiets.

De laatste asfaltweg van vandaag is niet bepaald saai. Tenminste, niet voor de koeien en paarden langs de weg: als ik langsloop, komen ze aangesneld en kijken me verbaasd aan. Ik zwaai maar naar ze, dat lijkt me wel zo beleefd!

Dag 6, 4 juli 2022: Ouddorp-Renesse 21,8 km (135,1)

Ik doe iets wat niet mag. Na een picknick op het noordzeestrand aan de Brouwersdam, heb ik nog maar een klein stukje dam te gaan. Daar hoor ik van iemand dat dat gedeelte afgesloten is in verband met de afbouw van Concert at Sea. Dat zou betekenen dat ik een enorm eind terug moet. Ik zie dat er een pad loopt dicht langs de zee, ik denk alleen als het eb is. Ik besluit een poging te wagen. Ik had net voor het eerst mijn Teva's aangedaan, om mijn tenen wat lucht te geven, maar dit pad ligt vol algen en wier en is het dus erg glad. Na 10 minuten sandalen toch maar weer mijn "klompen" aan.

Ik kom een heel eind en niemand houdt me tegen. Maar dan stuit ik op grote rotsblokken, het pad houdt op. Dan maar de onwetende wandelaar spelen. Ik loop naar een van de werklui op het terrein en leg uit: "Volgens mij loop ik niet goed. Ik loop het kustpad maar hier lijkt het op te houden." De man is erg vriendelijk en legt me zelfs uit waarom het pad ophoudt, namelijk omdat er een sluis loopt waar het gevaarlijk is. Hij zegt dat het geen probleem is als ik over het festivalterrein doorloop. Als ik maar af en toe wat afval prik onderweg, haha. Gespannen loop ik door, ik kom nog heel wat werklui tegen. Niemand spreekt me aan gelukkig. Net als ik weer op het strand loop en denk dat ik het heb gehaald, komt er toch een beveiliger naar me toe. Hij is niet boos, maar vraagt zich natuurlijk wel af hoe dit kon gebeuren. Ik leg netjes uit over het pad waar geen hek voor staat. Hij gaat het melden, sorry toekomstige wandelaars! Gelukkig denk ik niet dat veel mensen een 6 kilometer lange dam te voet oversteken. Ik heb het in elk geval gered naar het volgende eiland, Schouwen-Duiveland.

Pootjebadend loop ik over het strand naar Renesse. Bij de Jacobuskerk staat een bord met hoeveel kilometer het nog is naar Santiago. ik bel aan bij degene die volgens het boekje een stempel zou hebben, en bij de volgende, en dan bel ik het telefoonnummer wat in mijn boekje staat, en blijkt die man met pensioen. Hij verwijst me door, maar ook daar wordt niet open gedaan. Ik doe een briefje in de bus, wie weet! Eerst maar een biertje, en natuurlijk ook nog even langs de kroegen lopen waar we 14 jaar geleden onze eerste feestvakantie hadden.

Mijn accommodatie is weer via Vrienden op de Fiets. Nog voor de deur open wordt gedaan, voel ik al dat dit warme mensen zijn. En dat klopt, we hebben een ontzettend gezellige avond, ik eet met ze mee in hun mooie tuin. Ze adviseren me nogmaals langs te gaan voor de stempel, maar dan een andere ingang te proberen. En dan lukt het, er wordt opengedaan en ik word hartelijk ontvangen door de man met de stempel. De stempel is de kers op de taart van wat voor mij wel de leukste etappe tot nu is sinds ik alleen loop.

Dag 7, 5 juli 2022: Renesse - Kamperland 23,0 km (158,1)

De mensen bij wie ik logeer, doen iets heel liefs: ze hebben besloten dat ik het geld voor het diner in het fonds mag steken, in plaats van ervoor te betalen. Blij ga ik op pad, en die blijdschap is compleet als ik na een paar honderd meter gejuich achter me hoor. De fietsers bij wie ik vanochtend leuke gesprekken had aan het ontbijt, fietsen me achterop en moedigen me luidkeels aan. Wat een geweldige start van de dag.

Mensen lopen de Camino om allerlei redenen, en daar is het ook voor bedoeld. Van oorsprong is het natuurlijk een christelijke pelgrimage. Veel van de hosts bij wie ik overnacht zijn ook christelijk, en vinden mijn tocht erg bijzonder. Het voelt dan soms gek dat ik zelf niet christelijk ben, en laat dat ook meestal maar in het midden. Als wordt gevraagd waarom ik de voettocht doe, begin ik met dat ik een week geleden mijn proefschrift na 5,5 jaar heb ingediend. Dat is meestal al genoeg om elkaar te begrijpen. Mensen zeggen dat ik na zo'n tijd toe ben aan rust en bezinning. Dat is eigenlijk inderdaad waar het op neerkomt, geloof of geen geloof, we snappen elkaar. Ik denk aan de leuke gesprekken die ik jaren geleden tijdens mijn master had met een gereformeerde medestudent. Wij waren allebei geïnteresseerd in elkaars achtergrond, wilden elkaar begrijpen, en hadden veel raakvlakken. Ook denk ik aan de tekst die bij de Jacobuskerk in Renesse hing, een uitnodiging voor iedereen, met als achtergrond de regenboogvlag. Misschien hoef ik niet te kijken naar de verschillen, maar juist naar de overeenkomsten en het leren van elkaar. Zoals al die bruggen ik oversteek: verbinding maken.

De dammen worden steeds langer. Halverwege de Oosterscheldekering, bij Neeltje Jans, voert de Camino rechtdoor over, jawel, asfalt. Ik kies voor het Kustpad, dat is om - geen idee hoeveel - maar daarmee trakteer ik mezelf wel op een schelpenpad door de natuur. Ondertussen blijven de liedjes in mijn hoofd verschijnen. K3, De Smurfen, waar haal ik het vandaan?! Vooral kinderliedjes lijken het goed te doen. Gelukkig heeft de Jukebox in mijn hoofd wel veel variatie, al staat ie soms op repeat.

Aan de telefoon zegt Merel dat ik anders klink. Meer ontspannen. Dat doet me bedenken of ik dat eigenlijk ook zo voel. Ja, ik voel me wel heel anders dan de laatste weken of maanden van mijn proefschrift. Ik sta 's ochtends op met zin in de dag, ik voel geen tijdsdruk en kies elk moment om te doen wat ik wil en waar ik zin in heb. Heel anders dan eerst, toen ik soms wakker schrok met een knoop in mijn maag, meermaals in de week een klein (of iets groter) paniekmomentje ervoer over of ik het allemaal wel zou redden, en aan het eind van de dag me in mijn computer gezogen en mentaal moe voelde. Nu ben ik 's avonds ook moe, maar dan fysiek. En dat voelt goed. Ik heb geen stress en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Dankbaar dat ik dit kán doen en ook mezelf dankbaar dat ik gekozen heb om het te doen. En natuurlijk ben ik ook trots dat het me gelukt is om vlak voor mijn wandeling mijn proefschrift in te dienen. Elke keer als het me lukte om mijn planningen en deadlines te halen, gaf dat ook een goed gevoel. Ik wist natuurlijk de hele tijd dat na die periode van spanning en druk, deze periode van rust zou volgen.

Het vervelendst was de afgelopen tijd misschien wel voor Merel, die mijn stress in huis constant voelde, zeker omdat ik veel thuis werkte. Aan de ene kant voelde ik me steeds schuldig wanneer zij weer met mijn stress om moest gaan of heel lief allerlei dingen voor mij deed omdat ik er geen tijd voor had. Aan de andere kant moest en zou ik de dingen afmaken voor mijn voettocht. Hoe dan ook ben ik heel blij dat ze nu al na een week en verandering aan mij merkt, zelfs door de telefoon. Na deze reis zal ik mijn leven anders indelen. Er zal heus nog wel eens spanning zijn, maar ik wil geen langdurige stress en druk meer. Voor iedereen fijner en gezonder.

Na de superstart van vanochtend ben ik de hele dag lekker vrolijk. Ik gebruik mijn telefoon veel, onder andere om deze teksten op te nemen. Inderdaad, ik schrijf ze niet, maar spreek ze in met een transcriptie-app. Zo kan ik mijn gedachten opschrijven terwijl ik loop. Ik sluit zeker niet uit dat ik mijn telefoongebruik zal minimaliseren, nu toe ben ik tevreden met hoe het gaat.

Voor nu: welkom op Noord-Beveland! Op naar mijn onderkomen op de Jacobadijk (toeval?).