Klimmen in Baskenland. Irún - San Sebastián - Askizu - Deba - Markina - Pozueta - Bilbao

Dag 31, 29 juli 2022: Irún - San Sebastián 26,7 km (594,6)

Het is druk op de Camino, Irún is het startpunt van de Camino del Norte en iedereen uit de albergue gaat rond dezelfde tijd op pad. Ik moet eraan wennen, voel me opgejaagd, en geloof dat ik liever alleen loop, ook al weet ik niet precies waarom. Na een flinke klim splitst de Camino zich in een hoge en een lage route. Ik kies voor de lage, iets langer maar wel minder klimmen. Dat lijkt me beter omdat ik me niet helemaal topfit voel. Het is er ook rustiger, fijn.

Ik vind het lastig om in het moment te zijn. Ik blijf maar bezig met of mijn reservering in San Sebastián wel goed is gegaan, want er zijn daar weinig slaapplaatsen. Uiteindelijk besluit ik te bellen. Alles in orde. Ik merk hoe vaak ik de neiging heb om mijn telefoon te pakken. Ik onderdruk die, ik wil dat namelijk niet meer zo veel doen. Ineens ruik ik een bekende geur: eucalyptus! De boom die voor mij een sterke associatie heeft met de regio Galicië, waar ik heb gewoond en wat mijn bestemming voor deze reis is. De eucalyptus helpt mij om te genieten.

Fysiek zit ik er niet lekker in vandaag. Op de een of andere manier zit mijn tas niet lekker en doen mijn schouders en onderrug zeer. Gelukkig is het bospad redelijk vlak, en na 17 kilometer kom ik aan in een heel leuk vissersdorpje, Pasaia. Daar word ik, samen met drie Malagueños, aangehouden door de hospitalero van de plaatselijke albergue. Alsof Sint-Jacob mij heeft zien ploeteren, geeft hij uitleg over hoe je je rugzak het beste vast kunt maken om het gewicht goed te verdelen bij stijgen en dalen.

Ik loop voor het eerst langs de Atlantische kust! Het is prachtig, hiervoor heb ik de Camino del Norte gekozen.

Dag 32, 30 juli 2022: San Sebastián - Askizu 25,9 km (620,5)

Ik word wakker en hoor het meteen: regen. Ik pak mijn tas goed in en doe mijn afritsbroek aan, zodat de pijpen kunnen voorkomen dat er water in mijn schoenen sijpelt. Ik loop naar buiten en zie een pelgrim de verkeerde kant op lopen. Ik besluit me van mijn goede kant te laten zien en hem te helpen. Marcos, een man van rond de 60 (jaja), hij is vertrokken vanuit Cádiz en loopt al 2 maanden langs de Spaanse kust. Een droom van zijn moeder, die hij nu najaagt. Bar verkocht en gaan. Zijn Camino begint vandaag, hiervoor had hij geen uitgestippelde route, alleen zijn GPS. Indrukwekkend!

We zijn het erover eens dat we iets essentieels hebben geleerd op de Camino: het is cruciaal dat je de perfecte banaan kiest. Niet te groen, want dan is ie de volgende dag nog niet goed genoeg. Ook niet te rijp, want dan vind je 's morgens een papje in je tas. Lessen van de Camino!

Het blijft regenen, maar dat maakt de route misschien wel mooier dan die al was. De mist op de heuvels, de donkere bossen, dit doet mij denken aan Galicië.

Wat me minder bevalt, is de afritsbroek: na een maand in korte broek voelt het als een soort gevangenis. Zodra we aankomen in Zarautz, trek ik hem gauw uit. De pelgrimsherberg in Zarautz is gesloten, dus veel pelgrims zullen onverwacht nog verder door moeten lopen. En dan misschien wel rennen om een plaatsje te bemachtigen. Gelukkig had ik dit al voorzien, ik moet ook nog 6 km door, maar heb gereserveerd en kan dat dus op mijn gemakje doen. En dat op een 4 kilometer lange promenade langs de oceaan. Hierom doe ik de Camino del Norte.

Dag 33, 31 juli 2022: Askizu - Deba 15,0 km (635,5)

Wat een luxe albergue. Ik deelde mijn kamer met een andere vrouw, en had een heerlijk bedje, tweepersoons zelfs voor mij alleen. Voor de verandering eens aan één stuk door geslapen. Gisteravond een echt pelgrimsdiner, met zijn tienen aan een tafel. Een bont gezelschap: de drie Malagueños, een Amerikaanse vrouw die al vele Camino's liep, een Israelische jongen uit een kibboets, een Duitser vertrokken uit Frankfurt, een Amerikaanse jongen, een Valenciaans stel, een "Portuñol" pratende Portugees, en ik. Later kwam daar nog een oude, knorrige man bij die pas om half 9 aankwam en voor wie geen plek meer was. Uiteindelijk, na veel knorren en bijval van andere pelgrims, mocht hij op de bank overnachten.

Maribel, de vrouw van het Spaanse koppel die een dag voor lopen, had mij een alternatieve route aangeraden over de GR. Het is het zwaarste wat wat ik tot nu toe heb gedaan, ik doe 3 uur over 8 km, maar het is prachtig. Geen andere pelgrims, mooie bospaden, steile hellingen, en een fenomenaal uitzicht over bijzondere rotspartijen. Ik voel me avontuurlijk en blij met mijn keuze.

De albergue blijkt in het treinstation te zijn, een station voor pelgrims dus. Ik had gehoord dat er geen wasrek is, dus ik heb mijn kleren al onder de kraan op het strand gewassen en in de wind gedroogd. Tijd voor ontspanning nu. Al voel ik me na het wandelen, als ik niets meer te doen heb, altijd een beetje gek, onrustig. Volgens mij hebben meer mensen dat, want ik zie veel pelgrims maar wat heen en weer lopen in de herberg. Miguel heeft me uitgenodigd om met hem, Rogelio en Manolo (de 3 Malagueños) te eten, gezellig!

Dag 34, 1 augustus 2022: Deba - Markina 24,0 km (659,5)

Wat een nacht. Overnachten in een treinstation, ik had kunnen bedenken dat dat niet veel goeds kon betekenen. Als er een trein langs kwam, trilden de bedden. Gelukkig gebeurde dat niet zo heel vaak, maar er was nog iets anders gaande: er was een voetgangersoversteekplaats die elke keer ging piepen als voetgangers mochten oversteken. Helaas gebeurde dit niet alleen als er daadwerkelijk mensen waren, maar ging dit automatisch de hele nacht door. Verder was ik de hele nacht oplettend, omdat ik had gehoord dat er gisteren mensen waren bestolen in deze herberg. In het bed boven mij lag iemand te hoesten, en ik sliep vlakbij de badkamer. Daar waren automatische lichten, dus elke keer als iemand naar de wc ging, dan sprongen die aan. Tot slot was de vloer van hout en kraakte dus lekker. Om 5:15 besloot ik maar dat het genoeg was voor vannacht, om 6 uur ben ik op pad gegaan.

Slecht idee. In de stad is het licht genoeg met alle lantaarns, maar al snel draait de route en bospad in. Daar voel ik me niet echt op mijn gemak in het donker. Als er iemand is of een wolf ofzo? Ik stel mezelf gerust, over een half uurtje is het licht. Ik heb mijn stok in de ene hand en het alarm in de andere. Niet omdat ik die denk nodig te hebben, maar voor het lampje. Toch geeft het een veiliger gevoel. Verder weet ik dat er nog drie pelgrims zijn vertrokken voor mij en er zullen er snel meer volgen. Ik ben blij als ik weer huizen zie, het lichter wordt en de vogeltjes beginnen te fluiten.

Het vroege opstaan wordt algauw beloond. Draai me om en zie een vuurrode zonsopgang boven de oceaan, vlak voordat de zon weer in de wolken verdwijnt. Ik blijf staan om te zien hoe de zon de wereld goedemorgen wenst. Goedemorgen nieuwe dag, laten we er een hele mooie van maken!

Dag 35, 2 augustus 2022: Markina - Pozueta 30,9 km (690,4)

Vanochtend begint moeizaam, het lijkt alsof ik slapend wandel. Na een heel mooie vlondertrap, misschien wel een kilometer lang, kom ik eindelijk aan in een dorpje waar niet alles gesloten is. Koffie en cake voor nieuwe energie! Dat is nodig ook, want meteen na het dorp wacht de volgende beklimming en de zon schijnt inmiddels flink. Na een paar koelere, bewolkte dagen voor me is de warmte weer terug.

Ik zou de Camino aan iedereen aanraden. Het is ook geschikt voor mensen die geen maanden de tijd hebben, je kunt een deel doen, of zoals veel mensen elk jaar een paar etappes. Dit stuk tussen Irún en Bilbao bijvoorbeeld duurt een week en is prachtig. Als je in albergues slaapt, ben je per dag tussen de €5 en €15 kwijt aan je overnachting. Voor nog €15, misschien €20, heb je ontbeten, geluncht en gedineerd.

Vrijwel alles wat ik onderweg denk is gerelateerd aan de Camino. Ik ben niet zoveel meer bezig met thuis, het verleden, of de toekomst. Wel met de route, mijn slaapplaats, waar ik boodschappen kan doen, de natuur om me heen - zoals de prachtige vlinders nu in het bos - de kilometers (nog steeds), de medepelgrims... En waar ik eerst graag op de bonnefooi wilde lopen, om te kunnen luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft, merk ik nu dat het me meer rust geeft om, waar mogelijk, te reserveren. Dat maakt me juist veel kalmer, omdat ik zeker weet dat ik een plekje heb en niet hoef te haasten omdat het anders vol zou kunnen zijn.

Wat een verrassing, mamma belt om mij de laatste kilometers door te helpen. We bellen een uur en het is erg gezellig. Dat geeft me zeker genoeg kracht voor nog één beklimming op deze langste etappe.

Wat een mega gezellige avond! Ik voel me meteen thuis in de casa rural. Veel bekende gezichten, een rustgevende omgeving, een biertje... en ik kan Nederlands praten want er is een Vlaamse! Ik zit lekker de rest van de middag buiten te kletsen, ik krijg van de hospitalero zelfs de taak om op te passen als hij zijn zoon gaat halen (in ruil voor een biertje). Daarna eten we met z'n allen, verdeeld in een Engelstalige en een Spaanstalige tafel. Echt lekker eten deze keer, met veel groenten en weinig frituur. Ik voel me vanavond helemaal op mijn gemak, echt de fijnste avond tot nu toe.

Dag 36, 3 augustus 2022: Pozueta - Bilbao 25,3 km (715,7)

Vandaag naar Bilbao, voelt weer als een soort mijlpaal. Omdat het een grote stad is, is dit een plek waar veel pelgrims stoppen, beginnen, en welke sommigen overslaan juist omdat het zo'n grote stad is. Langzamerhand leer je steeds meer mensen kennen, het is een soort ons-kent-ons, een groep die zich apart maar gezamenlijk voortbeweegt. Dat zal in Bilbao veranderen, ook omdat ik een extra dag blijf om daarna met Merel verder te lopen. Een nieuw avontuur, ik heb er zin in!

Een nieuw probleem zijn blaren onder mijn tenen. Ik denk dat het komt door het stijgen en dalen, ik was er al bang voor dat dat voor nieuwe uitdagingen zou zorgen. Het beste is accepteren en niet te vaak stoppen, want dat geeft opstartproblemen.

Mijn hostel is niet berekend op pelgrims, dus na mijn douche en wasritueel, ga ik creatief aan de slag om in de kamer mijn natte kleding op te kunnen hangen. Hopelijk vinden mijn kamergenoten het niet erg...

Dag 37, 4 augustus 2022: hersteldag Bilbao

Gisteravond een echte pelgrimsavond in de stad. Eerst met Baptiste, Belle en hun vrienden iets gedronken, en daarna pintxos met de Malagueños. Na een luxe uitslaapochtend (wel tot tien voor 8) neem ik afscheid van hen bij het ontbijt. Ik krijg van Manolo een regenboogarmbandje, dezelfde die hij om heeft, net als zijn vrouw en dochters. Wat een ontzettend lief gebaar. Ik ruil mijn Fitbit - waar ik toch al niet meer op kijk - in voor het bandje, Rogelio doet 'm zorgvuldig bij me om. Ik ben altijd welkom in Málaga om te komen eten (de belangrijkste activiteit voor elke Spanjaard).

Vandaag is een hele leuke dag: Merel komt!! Ik heb er superveel zin in en doe mijn nieuwe kleren aan (van de Decathlon natuurlijk, hoofdsponsor van de Camino de Santiago). Tijdens het wachten vul ik mijn tijd met het uitzoeken van onze volgende etappes en slaapplaatsen en met het schrijven van deze blog. Klaar voor een nieuw avontuur samen en klaar voor de volgende regio: Cantabrië.