Mijn 4Daagse: een onvergetelijke en unieke ervaring

De 4Daagse is achter de rug. Wat een week, wat een avontuur. Zonder strijd geen overwinning. Alle 4 de dagen mocht ik meemaken. In deze laatste blog vertel ik meer over mijn eigen 4Daagse avontuur. Een week vol met pieken en dalen, letterlijk en figuurlijk. Ondanks moeilijke momenten, kon ik mijn motto waarmaken. Ik genoot zoveel mogelijk van iedere kilometer. Wat vind ik het mooi dat in de wereld waarin wij op dit moment leven, er ook ruimte is voor gemoedelijkheid, saamhorigheid, verbroedering en er voor elkaar zijn. Een sfeer waar je alleen maar over mee kan praten, als je zelf meeloopt. Een gevoel dat met geen pen te beschrijven is. Net als de steun van alle fans!

Voor wie niet heel deze blog (sorry heel lang) wil lezen? Het belangrijkste staat in de allerlaatste alinea.

Start van een groot avontuur
Ondanks de spanning slaap ik goed. Vroeg de wekker en om 04.00 uur al op de fiets met Femke die ook meeloopt. Doel? Om 05.00 uur starten. Rondom en op de Wedren is het al druk met fietsers, lopers en feestvierders. Eenmaal op de Wedren vormen de eerste rijen richting de start. Vol spanning nemen Femke en ik ook plaats in de rij. Alle lopers op de Wedren tellen samen af van 10 tot 1. Na het afschieten van een confettikanon, kan het wandelen beginnen. Om 05.09 uur scant een vrijwilliger mijn bandje en begint dit grote avontuur. Uitgezwaaid en aangemoedigd door de lollige en enthousiaste feestvierders, loop ik tussen vele wandelaars richting de Waalbrug. Wat een gekkenhuis en bijzonder dit mee te maken. Ik realiseer me hoe dankbaar ik ben dat ik er nog ben en mee mag en kan doen aan deze 106e 4Daagse.  

Dag 1: Blauwe dinsdag
Iedereen kent de beelden van duizenden wandelaars die met de opkomende zon de Waal oversteken. Nu loop ik hier gewoon zelf tussen. Heel vet. Eenmaal aan de overkant linksaf richting Oosterhout. De pees op mijn voet begint op te spelen. Ik hoop dat dit minder wordt, nadat mijn spieren en pezen warmer zijn. Nadat ik een dweilorkest passeer, trekt een groep Engelsen mijn aandacht. Ze lopen voor en zingen over breast cancer awareness. Hoe toevallig? Ik word er emotioneel van. Nu ruim twee jaar na mijn behandelingen, ben ik hierbij. Ik weet dat ik veel heb ingeleverd, maar hoeveel? Dat gaan we de komende dagen zien en ervaren.

De dijk richting Oosterhout is lang, maar er is veel rust en dat is eigenlijk wel fijn. Ik merk op hoe verschillend alle lopers zijn. Lopers die wel allemaal hetzelfde doel hebben. Eenmaal van de dijk af start het feest. Hoe vroeg ook, toeschouwers voorzien de lopers van muziek, eten en drinken, maar vooral oppeppende woorden. Ja 'De Engelbewaarder' en 'Sweet Caroline' komen vaak voorbij, maar dat maakt helemaal niks uit. De rustige en mooie stukken in de natuur, wisselen af met de drukkere stukken met muziek en veel gejuich. Ik doe even een korte plaspauze in Slijk-Ewijk en vervolg de route naar Elst. In Elst is veel gezelligheid door de vele kijkers en muziek. Jong en oud moedigen de wandelaars aan.  Aan het eind van Elst is het tijd voor een grotere pauze bij mijn oom en tante. Lekker eten en drinken en de voetjes even omhoog. Ik ben nu op de helft van dag een. De komende 10 kilometers zijn veelal saai. Veel polderstukken met minder muziek en minder mensen langs de kant. Uiteindelijk komen Roos (50 km) en ik elkaar tegen en lopen we de ruim 10 laatste kilometers samen. Na een stop bij familie van Roos gaan we weer verder.  Ook na Bemmel stoppen we nog even voor wat lekkers bij mama en Mike. We krijgen nog best wat opstoppingen en wat buien over ons heen, maar dat mag de pret niet drukken. Ondanks de vele kilometers in de benen, houden we in het centrum van Bemmel elkaars hand vast en zingen we uit volle borst mee: “ We hebben gelachen, en waren jong. Soms dingen gedaan wat eigenlijk niet kon. Oh, de mooiste momenten, niets was te gek. We waren bang voor niets. En dit wat we hebben, is wat echte vriendschap is.” Na dit feestelijke Bemmel, gaat deze sfeer door in Lent. Ondanks dat deze laatste kilometers zwaarder worden, kunnen we toch genieten van de goede sfeer. Al zijn de vele opstoppingen wel vervelend voor je tempo. Rond 15.30 uur lopen we onder de finishboog door. De eerste dag zit erop en viel super mee, Morgen weer vol goede moed van start.

Dag 2: Roze woensdag
De tweede dag, de dag van Wijchen en Beuningen, staat bekend als de zwaarste dag met de meeste uitvallers. Hier is wat mij betreft niks over gelogen. Ik woon in Wijchen en vind het leuk om bekenden te zien, maar deze dag was echt loodzwaar. Met de spierpijn valt het mee en nog geen blaren. Mijn voeten voelen wel vermoeid. Door mijn platvoeten is dit niet gek, maar toch echt wel vervelend. Onderweg kom ik nog de tantes van Mark tegen. Anja en Marian lopen ook 40 kilometer. Er lopen zoveel mensen mee, maar toch kom je elkaar gedurende de dag, toch geregeld tegen. Grappig is dat. Wat ook grappig en vooral heel lief is, is het spandoek dat Mark en Ties voor mij maakten. Hier word ik blij en vrolijk van. In Wijchen wachten de (schoon)familie en Jelka mij op. Gezellig, maar eigenlijk nog te vroeg op de route (circa 15 kilometer) voor een langere pauze. Het opstarten na de pauze gaat dan ook lastig en mijn voeten doen steeds meer pijn. Met wandelwol probeer ik de druk onder mijn voeten te verminderen, maar dit werkt nog niet echt. Ik ga Wijchen uit en kom na een lang en saai stuk, Wijchen weer in. Ook hier kom ik veel bekende mensen tegen. Vriendinnen (en familieleden van), collega’s, familie en toevallige bekenden en meer toeschouwers. Dit is erg gezellig, maar door het vele stoppen, hakt dit er helaas wel in voor mij.

Na een enorme opstopping op het Marktplein van Wijchen kan ik eindelijk verder en de route richting Woezik vervolgen. Hier geven pap en mam mij nog een peptalk. Er komt namelijk een moeilijk stuk aan. Polderen richting Beuningen. Ook hier een weer opstopping en een lang saai stuk met wel meer muziek dan vroeger. Geluk zijn onderweg mijn schoonfamilie, Mark en Ties nog daar om mij te voorzien van soep, chocolademelk en krentenbollen. Na een korte stop ga ik weer door. Het is nog een flink stuk naar de Wedren en voel me niet echt top. Eenmaal in Beuningen neemt de gezelligheid weer toe. Dj’s met opzwepende muziek, zangers met foute Hollandse hits en ook veel bekenden. Ik begin wel steeds meer op te raken. Ik stop ergens langs de weg en ga op de stoel van een kijker zitten. Een paar minuten en dan ga ik weer door. Het stuk tussen Beuningen en Weurt duurt ook enorm lang. Ook daar moedigen pap en mam mij tussendoor aan. “Niet denken aan je zere voeten, maar vooruitkijken. Voordat je het weet ben je In Nijmegen.” Ja dat klopt, maar in Nijmegen ben je nog niet op de Wedren. Ondanks de gezelligheid in Weurt, bij mijn werk bij Dar (met collega’s die mij opwachten) en natuurlijk het Waterkwartier (waar pap en mam ook weer op mij wachten) en de Hertogstraat, wil ik toch echt snel finishen vandaag. De laatste kilometers zijn loodzwaar, maar toch nog even volhouden. Hans loopt de laatste 5 kilometers met me mee. Dat helpt en is fijn. En op de Voerweg staan Elsemiek en Chantal als verrassing langs de kant. Dat doet goed en maken de laatste kilometers hoe zwaar ook, toch nog iets beter te doen. Uiteindelijk meld ik me rond 16.00 uur af. Wat een dag. Ik ben kapot, maar heb het wel gehaald. Op naar morgen.

Dag 3: Groene donderdag
Ik ben alweer over de helft en start met dag 3. Ik merk dat ik meer moe ben dan aan het begin van de week. Vooral gisteren hakte er enorm in. Door de pijn onder mijn voeten, ben ik waarschijnlijk toch anders gaan lopen, waardoor een pees overbelast is. Pijnlijk maar niet meteen een reden om te stoppen. De start verloopt op donderdag helaas toch pijnlijk en zwaar. Als het zo blijft met de pijn, dan moet ik misschien toch stoppen, hoe erg ook. Echter, opgeven doen we niet zomaar. Familie en vrienden volgen mij nog steeds in de app en sturen aanmoedigende woorden.  Ze zeggen dat ik moet proberen weer in een ritme te komen. Na het innemen van paracetamol lukt dit en krijg ik er weer plezier in. Ik zing mee met de muziek, maak praatjes met andere lopers en kijk naar de militairen die langslopen.  Nu ik weer in het ritme zit, probeer ik zo weinig mogelijk te rusten. Ik stop vooral even kort om de sokken goed te doen en wat wandelwol in mijn sokken te stoppen. Voordat ik het weet zijn we in Malden, waar ze gewoon voor alle wandelaars pannenkoeken bakken. Lekker hoor.

Nadat ik Malden door ben, ga ik de dijk op richting Mook en Plasmolen. Een mooi, maar ook saai stuk waarbij mijn pees soms echt opspeelt en pijn doet. Nog even volhouden. Rond de 20 km zitten er weer supporters. Ik kom in Milsbeek aan, waar mama, Mark en Ties weer voor mij klaar staan met eten, drinken en lieve woorden. Wat waardeer ik dit en vind ik dit fijn. Ook dat Jelka en familie een het eind van Milsbeek klaarstaan met een peptalk. “Je bent al op de helft Mies, nog even en het glooien van de heuvels begint.” En dat is waar. Ik loop Milsbeek uit en het prachtige glooiende landschap begint. Niet voor niks, wordt dit de dag van de zeven heuvelen genoemd. Het wordt zwaarder door de kilometers in de benen, het klimmen, maar vooral ook de brandende zon. Duizenden wandelaars lopen in stilte en geconcentreerd de heuvels op. Dit maakt indruk op mij. Naast veel muziek en zingen, is er ook ruimte voor rust en dus ook focus. Wat ook indruk maakt is de gemoedelijkheid tussen de lopers, maar ook van de kijkers. Bakken met water en tuinslangen staan aan de kant om ons allen verkoeling te brengen. Dat doet goed. Ja dit is weer een best pittige dag, maar het gaat veel beteren dan gisteren en ik dan dus ook meer genieten van alles onderweg. 

Voordat ik aan de ‘echte’ Zevenheuvelenweg begin, laat ik mijn benen nog insprayen en eet ik nog iets. Ik zie dat ook andere lopers zich klaarmaken voor de weg die nu komen gaat.  Deze weg is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van de 4Daagse lopen. Het klimmen in de hitte in intensief, maar hoe vet is het als je voor en achter je kijkt en duizenden wandelaars door het heuvellandschap ziet kronkelen. Echt supertof.  De route vervolgt zich verder naar Berg en Dal. Hier maak ik nog even een stop bij Mirjam. Beentjes omhoog en watermeloen eten. Even bijkomen van de afgelopen kilometers. Vanaf hier is het nog zo’n 4 kilometer naar de Wedren. Dat lijkt niet ver, maar het duurt langer dan verwacht. Hoe gezellig en mooi Nijmegen Oost ook wit en rood kleurt. Ik kan niet wachten om mezelf af te melden en op de Wedren neer te ploffen. Janneke, Lonneke en Hanneke wachten mij met drinken op de Wedren op.  Wat was het weer een dag. Intensief, maar ook een hele mooie dag. Ik genoot.

Dag 4: Oranje vrijdag met de Via Gladiola
De laatste dag breekt aan. Ondanks sommige tegenslagen, heb ik het tot dag 4 weten te schoppen. Nu gaan we natuurlijk niet meer opgeven. Al helemaal niet omdat we vanwege de hitte en hoge luchtvochtigheid 10 kilometer minder lopen. Ook nu gaat de start niet zonder slag of stoot. Spierpijn en blaren heb ik niet, maar de overbelaste pees doet echt weer pijn. Ik denk aan gisteren. Hier moet ik even doorheen. Als ik wat meer opgewarmd ben, gaat het vast beter. Ik kan me herinneren van 20 jaar geleden, dat het eerste stuk op de vrijdag ook relatief saai is. Hier stel ik me op in. Ik houd vaker pauze dan anders, maar dat heb ik op deze laatste dag ook echt nodig. Ik ben vermoeid en zie dat ook bij veel andere wandelaars. Wandelaars die steeds moeilijker lopen en de tranen laten gaan. Toch probeer in de ochtend zoveel mogelijk kilometers te maken. Het stuk door de Hatertse en Overasseltse Vennen ken ik goed. Heel mooi en nog veel in de schaduw, maar toch wil ik hier zo snel mogelijk doorheen. Na al die dagen lopen begint ook mijn rug soms pijn te doen. Ik stop even om mijn tas anders om te doen. Een onbekende vrouw smeert mijn onderrug in met spierspul. Dit is wat de 4Daagse met mensen doet. Er voor elkaar zijn. Zo deelt het leger, chocolademelk uit, liggen er appels langs de weg en worden ook hier weer pannenkoeken gebakken. Ook al is het nog vroeg in de ochtend.  Na zo’n 15 kilometer kom ik in Overasselt aan en maak ik een korte pauze bij Mark en Ties. Ties heeft het zichtbaar naar zijn zin en zwaait en juicht naar de lopers. Hoe schattig. Mark zegt: “Kom op Mies, weer verder gaan. Als het straks warmer wordt, heb je het grootste deel erop zitten.” Eenmaal Overasselt uit, begint een heel lang stuk dijk richting Heumen. Ook hier tref ik straks Mark en Ties en kan ik even wat langer pauze houden. Op de dijk heerst ondanks wat draagbare speakers rust. Wederom zijn net als op de Zevenheuvelenweg, de wandelaars gefocust. De temperaturen en de pijn aan de voeten nemen toe, maar de eindstreep komt steeds dichterbij. Ik klets nog wat met andere lopers en loop met zoveel mogelijk mijn verstand op nul door naar Heumen. Wat ben ik blij dat ik daar eindelijk even kan zitten/liggen. Onder het genot van vers gemaakte soep, klets ik met andere vrouwen die ook pauze houden. Nog heel even en de laatste 10 kilometers van mijn eerste keer 4x40 (oké, 3x40 en 1x30 nu vanwege de aanpassing) gaan in.

Na een paar kilometer, kom ik aan op de Rijksweg in Heumen. Vanaf hier is het nog een flink stuk naar de Wedren (zo’n 8 kilometer), maar wel al een groot feest. Heel veel toeschouwers, muziek, bemoedigende woorden, eten en drinken en verkoeling. Wat tof dat ze dit voor ons als lopers doen. Want ook voor hen is het een warme dag. De pijn zit er nog, maar vanaf nu wordt het echt genieten en de intocht anders meemaken dan eerder. En dit lukt. Ik geniet van alles wat ik onderweg zie en meemaak. Vreemde mensen die zeggen: “Wat ben jij goed bezig zeg. Ga zo door!”. Vreemde mensen die met posters/borden klaarstaan, waar je op mag slaan voor meer power of mensen die free hugs uitdelen. Kinderen die een high-five geven of met komkommertjes klaarstaan en ga zo maar door. Wat is dit overweldigend en dan ben ik nog niet eens bij de start van de enige echte Via Gladiola.  Het is niet heel druk op het moment dat ik nog over de Rijksweg loop en het voelt gek om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik loop door naar de kruising met de Scheidingsweg. Hier staat mijn familie mij op te wachten. Wat zijn ze trots en geven ze welgemeende knuffels en kussen. Een mooi, maar ook emotioneel en ontroerend moment. Ondanks alles wat er afgelopen jaren gebeurd is, sta ik hier nu en voltooi ik bijna de 106e Nijmeegse Vierdaagse. Mooi en bijzonder om te beseffen. Maar ook trots dat iemand na een ziekte als kanker ook sterk kan terugkomen. Na een lekkere frikandel speciaal ga ik door. Ik ken nog veel mensen die aan de kant staan om mij te onthalen. Superleuk!  Na een stop bij vrienden van mijn ouders kom ik op de Via Gladiola en kom ik voor het Radboudumc ook mijn oma tegen. Trots zegt ze tegen andere kijkers dat ik haar kleindochter ben. Vanuit daar ga ik door, want het is echt bloedheet nu de zon door is. Bij het Radboudumc kijk ik naar de plek waar ik mijn chemo’s kreeg. Deze plek bracht veel verdriet, maar ook blijdschap. Iets dat ik nu ook weer voel en eigenlijk heel erg mooi is. Mooi daarom ook dat ik met deze actie geld kan inzamelen voor het Radboud Onocologiefonds. Een paar honderd meter verderop, onthalen vrijwilligers van de goede doelen van het Radboudumc hun lopers. Ik loop over de rode loper en presenteer trots mijn opbrengst. 5436 euro! En de teller is na de foto verder opgelopen. Iedere euro voor onderzoek naar kanker telt, dus dat is super! Ik ga weer door en geniet van het grote feest op de Via Gladiola. Hier lopen na dagenlange inspanning is echt anders dan aan de zijkant staan. Het is daarom extra leuk en fijn nog meer bekenden te zien. Vriendinnen en (oud)collega’s zoals Demi, Karin, Lieke, Mirjam en Uta, wachten mij op en overhandigen net als mensen die ik totaal niet ken, gladiolen, slingers, snoepmedailles aan mij. Maar nog meer waard zijn natuurlijk de dikke knuffels en lieve woorden.

     Nog maar een paar kilometers lopen en dan komt de finish nu echt in zicht. Wat een ontlading van deze intensieve week vol met moois. Trots ga ik voor de finish staan en vraag een andere wandelaar een foto te maken voordat ik mezelf afmeld en mijn eerste 4Daagse kruis krijg. Ik heb het toch maar geflikt. Maar heel heerlijk, dit was niet gelukt zonder alle fans met lieve woorden, eten, drinken, gejuich, applaus, appjes, donaties, verkoeling, gladiolen en vooral oprechte steun en liefde. Het was zeker pittig, maar het smaakt naar meer.

Kijkend naar mijn welverdiende gladiolen en kruisje en het hebben van een beetje trots, bedankt allemaal!

Mies

PS: Het nieuwsbericht en de foto's van het Radboud Oncologiefonds (van alles acties tijdens de 4Daagse) vind je op deze pagina.