Door merg en been
5
DOOR MERG EN BEEN
Dat is een uitdrukking die we allemaal kennen. Lang niet iedereen weet waar die vandaan komt. Nou, sinds kort weet ik dat wel. Beenmerg zit in je botten en om de ziekte van Kahler definitief vast te stellen en andere ziektes uit te sluiten zijn er allerlei onderzoeken nodig. Van de CT-scan maakte ik deze foto via het scherm van de dokter. Je hoeft geen medische opleiding gevolgd te hebben om te zien dat dit goed mis is. Mijn bovenste borstwervel zit voor 80% dicht met (ik noem het voor het gemak) een kankergezwel.
Bij de meeste onderzoeken hoef je maar gaan te zitten of te liggen, die verlopen zonder of met een beetje pijn. Anders is dat bij een beenmergpunctie. Hierbij is het de bedoeling dat er beenmergcellen worden weggenomen voor microscopisch onderzoek. Dit gebeurt door met een dikke holle naald de beenmergholte aan te prikken in het bekken boven de bil.
Het behandelteam stelt zich voor. Deze in opleiding zijnde arts zal de beenmergpunctie uitvoeren onder begeleiding van 2 ervaren artsen. Deze verpleegkundige kijkt of u bij kennis blijft. Ook mijn eigen oncoloog is erbij. Eerst krijgt u een plaatselijke verdoving. Deze is er voor om de huid en het botvlies te verdoven, het bot zelf kunnen we niet verdoven. Daarna volgt het geluid van een boor alsof ik thuis in ons supersterke plafond uit begin jaren zeventig een gat sta te boren. Met een naald wordt het beenmerg uit het bot gehaald. Het schrapende geluid en de bijbehorende pijn gaat door merg en been.
En dan volgt de uitslag, zou het gelukt zijn? Is er voldoende beenmerg verzameld? Kan ik straks nog overeind komen? De oncoloog legt het materiaal onder de microscoop. Ja, er is genoeg beenmerg om onderzoek te kunnen doen. Twee minuten later geeft ze op een bijna vrolijke toon aan dat het inderdaad de ziekte van Kahler betreft. De ziekte is nu definitief vastgesteld. Ik snap wel waarom ze zo blij was. Tot hiertoe was het niet meer dan een sterk vermoeden op basis van kennis en ervaring. In het eerste gesprek sprak ze over het volgende: als ik een dier zie lopen en hij begint te blaffen, dan zeg ik het is een hond. Als ik een foto zie van jouw borstwervel gecombineerd met jouw klachten, zeg ik voor 99,5% het is de ziekte van Kahler. Dat lijkt me inderdaad lastig om tegen een patiënt te zeggen: jij hebt deze ziekte, terwijl de juiste bewijzen hiervoor er nog niet zijn. Maar van mij mag ze nu blijven bij Bernhoven.
Na 10 minuten liggen sta ik voorzichtig op. Nog 5 minuten zitten en weer op naar huis. Alweer een hindernis genomen op weg naar betere tijden. Al met al is het toch meegevallen, maar pijnloos was het zeker niet.
Foto: het kankergezwel in mijn bovenste borstwervel werd ontdekt middels een CT- scan. Hier vandaan wordt de rechter schouder, arm en hand aangestuurd. Dit gezwel drukte tegen de zenuwbaan, waardoor ik hier al maanden last van had.