Ienieminie

49

IENIEMINIE

Nee, aan steun uit de oldtimer wielerwereld geen gebrek. En ik snap ook al die mensen die mij niet belden of geen kaart stuurden. Sta je daar in de boekhandel, hebben ze alleen kaarten met “Beterschap” en “Sterkte”. De eerste categorie is niet van toepassing: ik word niet meer beter, palliatief heet dat. Je weet zeker dat de beenmergkanker terugkomt en dat je er aan doodgaat. De tweede categorie kaarten stuur je eigenlijk alleen maar als iemand is overleden. Een neutrale kaart sturen is natuurlijk kei moeilijk, want dan moet je zelf iets verzinnen. Nee, alle begrip daarvoor. 

Tijdens de retro demo in het voorprogramma van de Omloop der Kempen, kwam de Belgische deelnemer Willy Godts naar me toe. "Hans, ik hoorde dat je ongeneeslijk ziek bent. Ik vind het erg knap dat je desondanks hier de retro demo van commentaar voorziet. Ik wil graag een klein kunstwerkje voor je maken". "Uh, hoe dan?" "Ja, ik maak miniatuur wielrennertjes, dat is een hobby van mij en gij verdient zo’n rennertje. Wil je mij enkele foto’s sturen van toen je nog wedstrijden reed en een foto van recentere datum in wielerkleding".

Vervolgens bleef het enkele weken stil. Willy had ook ingeschreven voor onze rit vanuit Zoetermeer naar Rotterdam, waar we het tijdritparcours van de Tour de Femmes gingen verkennen. Op de pauzeplaats op de Coolsingel kwam Willy naar me toe met zijn cadeau. Hij had geen keuze kunnen maken uit Hans vroeger en Hans nu. Dus had hij 2 prachtige miniatuur wielrennertjes voor mij gemaakt, die werkelijk perfect lijken (op mijn buikje na). Het ontroerde me echt en de opnameleiding van het TV programma Koers van de Kameraden smulde er volop van. Dit levert prachtige tv op. Ik reed de hele dag met een microfoon rond. Toen deze op het einde van de rit werd ingenomen, vroeg ik: "Hebben jullie alles gehoord gedurende de rit?" "Jazeker!" "Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht". "Dat was nou net de bedoeling", zei Iris van het productiehuis.

Er is nog meer goed nieuws. Mijn smaak is zo goed als terug, jammer dat er geen trekdrop meer wordt gemaakt. De haartjes op mijn vingers, polsen en onderarm staan niet meer recht overeind. Ik ben samen met Loes naar de voorstelling “In het wiel” geweest. Prachtig zoals Leo Alkemade en zijn band “De Kopgroep” liedjes over de koers brengen. Ik heb er een gratis tattoo bij gekregen toen ik de worstenbroodjes uit de oven haalde. Het is natuurlijk raar dat je dat pas merkt als je uren later onder de douche staat. Ik had dus niet gevoeld dat ik de rand van de oven had aangeraakt als gevolg van de beschadigde zenuwen. Ik heb gelukkig kleding zat, want soms moet ik me 3 keer per dag omkleden door het overmatig transpireren.

En als ik alleen een rondje maak op de racefiets heb ik de hulp van whatsapp. Want retroliefhebber of niet, ik maak graag en dankbaar gebruik van moderne hulpmiddelen. Na een helm met valdetectie, gebruik ik nu locatie delen via Whatsapp. Dan weet Loes indien nodig op 12 meter nauwkeurig waar ik ben gestrand onderweg. En dan heb ik het niet alleen over een valpartij, maar ook over bijvoorbeeld een lekke band. Zelf een band verwisselen gaat met mijn ziektes niet meer lukken.

Foto 1: Zo reed ik in 1980 rond in de ploeg van Eijck Schilderwerken.

Foto 2: Zo rij ik rond na de revalidatie. Op de neo retro Gazelle in de trui van Nie Losse Nie. Zelfs het lettertype is door wielervriend Willy perfect overgenomen.

Foto 3: Samen met Loes naar de prachtige voorstelling "In Het Wiel" van Leo Alkemade en de Kopgroep.Foto 4: In 2019 reed ik in de wielertrui van Op Zijn Retour naast Leo Alkemade in de Tour der Ongeschoren Benen Classic in Born. V.l.n.r. Theo de Rooij, Guus Meeuwis, Frank Lammers, Leo Alkemade, J.W. Roy, Bob Möhlmann en Hans van Eck.