Deel 1 van mijn tocht voltooid! Nederename - Oudenaarde - Kluisbergen - Doornik

Dag 15, 13 juli 2022: Nederename - Oudenaarde 5,2 km (278,3)

Ik ben "ontsnapt". Erg om te zeggen, maar zo voelt het een klein beetje. Het begon gisteravond gezellig bij de oudere dame bij wie ik zou logeren. Ik vertelde over het goede doel gekoppeld aan mijn voettocht, dat ik zin heb om morgen mijn familie weer te zien, voor het eerst sinds de pandemie omdat we erg voorzichtig waren in verband met de kwetsbare gezondheid van meerdere familieleden. Ineens begon ze een pittige monoloog over corona. Ik heb gezegd dat ik vind dat alle standpunten gehoord mogen worden en dat het gesprek erover gaande moet blijven. Al kwam ik er niet echt tussen en wilde er ook niet te veel tegen ingaan, ik moest daar immers nog slapen en mijn mening wijkt af van de hare.

Ik ben dankbaar voor de slaapplek en voor het ontbijt, maar zulke felle gesprekken, zeker als reactie op iets persoonlijks wat ik vertelde, zijn niet helemaal in de spirit van mijn Camino. Waar ik nu wandel daarentegen wel: ik loop weer langs mijn vertrouwde pad aan de Schelde, nadat ik langs een groot meer ben gelopen. Prachtige weerspiegeling van de lucht in het water, vogels, en ik ben de enige die het mag zien.

Na een korte etappe kom ik aan op de markt van Oudenaarde. Ik maak mijn schoenen schoon in de fontein terwijl ik wacht op mijn nicht. Dan zie ik haar! We drinken een koffie op terras, wat fijn om even tijd samen te hebben met het weerzien na zo'n lange periode.

We haasten ons naar de trein, want in Denderleeuw wacht de rest van de familie op ons. Het weerzien is vrolijk en met ontzettend dikke knuffels. 's Middags gaan we midgetgolfen, wat redelijk gedurfd is, want het is 30 graden. Iedereen zoekt de schaduw op waar mogelijk, behalve mijn tante, die blijft trouw bij elke baan staan om iedereen aan te moedigen en van tips te voorzien. Ik bekijk haar eens vol bewondering: wat een krachtige vrouw. Ik heb haar niet één keer horen klagen over de warmte en ze blijft daar maar staan in de felle zon. Hier zal ik aan terugdenken als ik het een keertje moeilijk heb wanneer ik in de hitte loop!

De familie heeft onlangs een heuse jacuzzi, een "folieke" zoals m'n nicht dat noemt (Vlaams voor en gekkigheidje wat je niet per se nodig hebt, maar wat je jezelf gunt) in een opwelling gekocht. Het is enorm lachen en we doen spelletjes wie het langst zijn adem in kan houden. Een pelgrim in een jacuzzi, wat een luxe!

Als de kids naar bed gaan is het tijd voor een oude traditie. Kriek wordt ingeschonken en we beginnen aan een reeks Uno. Wat een geweldige dag en gezellige avond. Met een warm gevoel ga ik naar bed.

Dag 16, 14 juli 2022: Oudenaarde - Kluisbergen 20,3 km (298,6)

Met een klein traantje in mijn ogen zwaai ik mijn nicht uit vanuit de trein en krijg ik een laatste handkus. Ik voel me helemaal verwarmd en opgeladen van de dag met mijn familie. Heerlijk geslapen, omdat het vertrouwd voelde, eigenlijk voelde het zoals thuis. Wat ben ik dankbaar dat ik hen na 2,5 jaar pandemie weer heb gezien. Ik heb ook echt het gevoel dat ik de kinderen beter heb leren kennen en volgens mij vonden ze het ook heel leuk dat ik er was. Mijn achterneefje had voor het slapengaan tegen zijn moeder gezegd dat hij het bewondert en zich nu pas beseft dat ik zijn hele zomervakantie nog aan het wandelen ben. Wat ontzettend lief.

Mijn trein komt aan in Oudenaarde om mijn etappe te vervolgen. Het stadje is tot leven gekomen vandaag: er is markt de terrassen zijn open en het carillon speelt vrolijke deuntjes. In die vrolijkheid kom ik weer aan op "mijn" Jaagpad langs de Schelde. Ik sla af en kom in een klein natuurgebied, waar het lekker koel is na de warmte van de afgelopen dagen. Een vrouw op de fiets stopt naast me en begint in het Spaans tegen mij te praten, ik zeg dat het ook Nederlands mag zijn hoor. Ze wenst me "bon courage" (we zijn in de grensstreek met Wallonië).

De Vlaamse Ardennen beginnen nu ook wat serieuzer te worden. Voor mij zie ik een heuvelachtig landschap. Kluisbergen, mijn bestemming van vandaag, heeft zijn naam te danken aan de Kluisberg, zo heb ik gisteren geleerd. We gaan het beleven.

Bij sommige paden vraag ik me weleens af of er wel eens andere mensen lopen dan zo af en toe een pelgrim. De paden zijn dan zo dik begroeid, dat je ze bijna niet meer herkent. Het is toch speciaal dat hier, laten we zeggen zo eens in de maand, iemand op dezelfde paden voetstappen zet als ik. Ik treed in hun voetsporen.

Ik stuur mijn neef een appje - hij was er gisteren niet bij wegens vakantie - en krijg een foto terug van een lunch with a view in Frankrijk, waar hij met de camper op pad is en veel wandelt. Ik stuur hem een foto van mijn pannenkoek uit Denderleeuw die ik aan het opeten ben op een boomstam aan het water, ook with a view. Misschien lijken we wel meer op elkaar dan ik weet.

Het eerste stuk van mijn wandeling vandaag was werkelijk prachtig. Ik liep afwisselend door graanvelden, langs boerderijen, door natuurgebied en langs water. België verbaast mij met haar schoonheid. Ik ben echt in het buitenland. Nu loop ik weer langs mijn vertrouwde Schelde, met als afwisseling dat ik net het water aan mijn rechterhand had, en nu een brug oversteek en het water links heb. Gaaf vind ik de grote binnenvaartschepen die zo nu en dan voorbij lijken te zweven door het water.

Ik begin mij zorgen te maken over mijn been, en vooral over wat het voor gevolgen heeft voor mijn tocht. Zal ik in Bordeaux een extra rustdag nemen? Of zal ik uitzoeken of ik de eerste dagen korte etappes kan lopen van onder de 20 kilometer? Hoe dan ook, ik nader de Franse grens. Dat betekent dat ik half Nederland en heel België heb doorkruist. De grootste verschillen tussen beide landen op mijn tocht: Hollanders fietsen elektrisch, Belgen koersen op de racefiets. Nederland heeft veel terrassen, in België zijn ze lastig te vinden en vaak gesloten. In Nederland liep ik, in België was ik aan het stappen. Hetzelfde is dat ik voor de enkeling die mijn Caminoschelp herkent een heuse attractie ben. Mensen stopten en hebben mij hardop bewonderd en aangemoedigd. Elke keer weer gaf dat mij een boost en wandelde ik verder met een grote glimlach.

Het laatste stukje langs de Schelde komen er ineens een man en een vrouw naast mij fietsen. "Mag ik met u op de foto?" vraagt de man meteen. Hij blijkt in het bestuur te zitten van het Vlaams Compostelagenootschap. We wisselen meteen contactgegevens uit, hij heeft nog wat tips voor me voor mijn tocht door Frankrijk. Ook zegt hij dat er bosbranden woeden onder Bordeaux, dat zou weleens een probleem kunnen zijn.. Ik krijg zelfs nog water en ze wensen me een "Buen Camino!" Leuke ontmoeting weer.

Onverwachts snel kom ik aan in Kluisbergen. Behalve huizen blijkt daar weinig te zijn, maar op Maps zie ik een soort pleintje met meerdere restaurants een kilometer verderop. Die ene kilometer kan er ook nog wel bij. Als de weg langzaam stijgt, ik hotels zie die "Col" in hun naam hebben, en ik zie dat de cafés aan de Bergweg liggen, wordt het me langzaam duidelijk: die kilometer is omhoog de Kluisberg op. Oeps. Nouja, nu ben ik al onderweg, en dat biertje wil ik heel graag! Dus ik zit nu heerlijk op een terras op een wintersport-achtig plekje. Smaakt extra goed na de klim! Als ik op mijn weg terug naar beneden zie hoe wielrenners zwoegen om omhoog te komen, ben ik best trots op hoe ik dat net zo doortastend heb gedaan. Het zal vast de vastberadenheid voor het biertje zijn geweest. Voor het eerst deze reis voel ik me echt fit en sterk!

Dag 17, 15 juli 2022: Kluisbergen - Doornik 27,7 km (326,3)

Wat een geweldig lieve mensen weer, mijn laatste Vrienden op de Fiets-overnachting, op mijn laatste stop in Vlaanderen. Weer hoef ik niet te betalen omdat ik voor het goede doel loop. Daarom spreek ik af dat ik het geld zal overmaken naar het fonds. Samen met de gastheer stippel ik voor vandaag een alternatieve route uit, de originele route loopt weer de hele dag, 27 kilometer lang, langs de Schelde. Klaar voor het avontuur - ik vind het leuk om zelf een route te zoeken en kaart te lezen - ga ik op pad. Ik weet dat ik een goede keuze heb gemaakt als ik meteen op een echt Caminopad beland. Daarmee bedoel ik niet dat het onderdeel is van de Camino, maar ik bedoel een mooie veldweg door de natuur. Al gauw ben ik in Wallonië, tijd om mijn beste Frans op te rakelen. Ik heb met een goede, francofiele vriendin de belangrijkste zinnetjes geoefend, dus laat maar komen!

De eerste "Bonjour" heb ik al gezegd. Na "Aan de kust" (Bløf) in Zeeland en "België" (Het Goede Doel) in Vlaanderen, past mijn repertoire zich aan aan de taal. Voyage voyage / Non, je ne regrette rien / Désenchantée / Comment ça va... ze komen allemaal voorbij.

Merel heeft vanaf vandaag een adem-tweedaagse. Ze heeft al meermaals tegen mij gezegd hoe belangrijk het is om door je neus adem te halen. Ik weet dat wel, maar als ik er niet bij nadenk, adem ik soms toch dan mijn mond. Vandaag probeer ik erop te letten.

Ik vermaak me met het vinden van mijn route. Als de asfaltweg te lang wordt, kijk ik op de kaart om te zien of er ergens een pad is. Vrijwel altijd zijn ze er zoals aangeduid op de kaart, al vraag ik mij soms af of iets wel echt een pad is of misschien privéterrein. Hoe smal en begroeid het paadje ook is, het lijkt toch alsof er eerder mensen hebben gelopen, dus het zal wel ergens op uitkomen.

Ik krijg af en toe de vraag hoe ik dat doe met die warmte en water. Ik heb sowieso een bidon van 750ml bij me, maar op warme dagen is dat al gauw te weinig. Tot nu toe kom ik altijd wel iets tegen waar ik mijn fles kan bijvullen, zoals een cafeetje of een camperplaats, zoiets. Gisteren, toen ik die mensen van het Vlaams Compostelagenootschap tegenkwam, gaven zij mij nog een klein flesje mee, super attent. Die heb ik nu ook gevuld, dus nu vertrek ik 's ochtends met meer dan een liter op zak. Ik heb al vaker gehoord dat ik ook gewoon bij mensen kan aanbellen. Het is nog niet nodig geweest, maar inderdaad, als dat wel het geval is zal ik dat zeker moeten gaan doen. Nee heb je, ja kun je krijgen.

Ook vragen mensen zich af of ik nooit bang ben, als vrouw alleen. Nou, eigenlijk niet. Ik zie regelmatig mensen, zoals fietsers of mensen in hun tuin. De meesten zeggen vriendelijk gedag, sommigen zijn nieuwsgierig naar mijn tocht. Eén keer was ik er niet gerust op: toen liep ik over een wat afgelegen pad en passeerde ik een man die stond te plassen. Gelukkig had ik Merel op dat moment aan de telefoon. Er gebeurde natuurlijk niets, maar toch heb ik nog een paar keer om gekeken of hij niet achter me aan kwam. Die arme man die had natuurlijk gewoon even zijn privémomentje wat ik verstoorde.

Ik ben trouwens vertrokken met een noodfluit, de naam zegt al wat daarvan de bedoeling is. Inmiddels heb ik die vervangen door een alarm van 130 decibel, op aanraden van mijn oud-collega bij wie ik eerder logeerde. Zij neemt zo'n alarm mee als ze uit gaat, sinds er in Leiden een tijdje een aanrander actief was. Dus heb ik hem ook besteld en Merel bracht 'm mee. We hebben hem ook al even uitgeprobeerd, gelukkig in afgelegen gebied, want het is echt loeihard. Verder slaap ik niet in een tentje, stap ik niet bij mensen in de auto, en ik ken het alarmnummer (in Spanje is er zelfs eentje speciaal voor pelgrims). Geen zorgen over mijn veiligheid dus.

Als ik het pad wat om de Mont-Saint-Aubert heen zou gaan niet kan vinden, besluit ik er maar over de berg heen te gaan. 145 meter hoog, meer een heuvel dus, maar toch. Bereik de top en als ik weer omlaag loop, zie ik de 5 torens van de kathedraal van Doornik in de verte. Mijn eindbestemming in België is in zicht!

De laatste kilometers zijn weer pittig, ik heb flink stijve benen. Als ik voor de laatste keer langs de Schelde loop, en vervolgens de stad in onder begeleiding van bronzen Jacobsschelpen die de weg wijzen, krijg ik nieuwe energie. Daar is de Sint Jacobskerk! Helaas is er niemand om mij een stempel te geven, ook niet in het huis ernaast. Die laatste stempel in België, die wil ik toch echt! Ik loop door naar de kathedraal, maar ook daar kunnen ze me niet helpen. Iemand raadt me aan naar het andere uiteinde van de kathedraal te gaan, en daar heb ik meer geluk. Nu is m'n tocht door Nederland en België écht voltooid. 325 kilometer schoonheid, fysieke en mentale uitdagingen, ontelbare gedachten, dialogen met mezelf en liedjes in mijn hoofd, bijzondere ontmoetingen, vergezeld door familie en door mijn geliefde, mooie steden, veel tekens van Sint Jacob, prachtige natuur, zee, rivieren en kanalen met lange bruggen, eindeloze wegen en prachtige Caminopaden. Op naar Frankrijk!