Samen door Cantabrië. Bilbao - Portugalete - Castro Urdiales - Liendo - Noja - Güemes - Santander - Boo de Piélagos - Santillana del Mar - Comillas - San Vicente de la Barquera

Dag 38, 5 augustus 2022: Bilbao - Portugalete 13,3 km (729,0)

Wat fijn om weer samen met Merel te zijn!
Vandaag begint onze pelgrimstocht samen. Van Bilbao naar Portugalete, twee aan elkaar gegroeide steden. Het staat bepaald niet bekend als de mooiste etappe, met veel industrie onderweg, maar langs de rivier gaat het prima en het is vooral erg gezellig samen. Portugalete overtreft onze verwachtingen. We steken met een gammel bootje de rivier over en komen aan in een mooi historisch centrum. Proost!

Dag 39, 6 augustus 2022: Portugalete - Castro Urdiales 25,4 km (754,4)

Over een mooi pad langs de kust wandelen we Baskenland uit. Geen Baskische aanmoedigingen met "Aupa!" meer dus. Onze eerste kennismaking met Cantabrië is niet fantastisch: we kiezen voor de korte route (de andere is 6 km langer), maar dat betekent 4 kilometer autoweg. Merel roept dat ze ons maar stoere wijven vindt. Ze heeft helemaal gelijk.

Het mooiste van deze etappe zit 'm in de staart: een echt Caminopad langs de kust met prachtige, reusachtige kliffen. Zo komen we Castro Urdiales binnen, een drukke badplaats. We slepen onszelf naar het pension om daarna gauw naar het strand te gaan en een duik te nemen in de Cantabrische Zee.

Dag 40, 7 augustus 2022: Castro Urdiales - Liendo (Hazas) 23,4 km (777,8)

Dat was wel weer een bijzondere nacht: waar we eerst nog dachten dat het geroezemoes van de terrassen alleen kwam doordat het etenstijd was, ging het de hele nacht door, zelfs tot aan onze wekker om 6 uur. Is dit hoe een gewone zaterdag hier in Castro verloopt of was het misschien een feestdag?

We hadden ons een idyllisch ontbijt bij zonsopgang voorgesteld, bij de grote kathedraal met uitzicht op zee. Het klopt allemaal, op de man met bladblazer na die de feestresten van vannacht aan het wegblazen is. Ook de fysieke zorgen overheersen: ik kan amper lopen door mijn teen, Merel heeft spierpijn aan haar schenen. Wat gaat dat worden vandaag? Zulke pijn heb ik niet eerder gevoeld, zelfs in die drie weken last van mijn been niet.

We nemen veel korte pauzes, kort omdat we vandaag naar een albergue willen waar maar 16 bedden zijn en waar niet gereserveerd kan worden. Dat geeft een beetje druk. Merel heeft inmiddels "pannenkoekenvoeten", dus kan de pauzes goed gebruiken. Bij mij geven ze juist opstartproblemen met die teen. Die moet elke keer weer in de juiste positie komen, lijkt het wel.

De laatste kilometers zijn afzien voor Merels voetjes. Om de pijn te verzachten op het harde asfalt, stapt ze waar mogelijk op de opgedroogde paardenvijgen. Een bijzondere tactiek, dan moet het wel heel ernstig gesteld zijn... Gelukkig zijn we op tijd bij de albergue, er zijn pas 3 anderen. Het is een prima plek, met schone bedjes en een wasmachine. Dat wordt gewaardeerd door elke pelgrim!

Dag 41, 8 augustus 2022: Liendo - Noja 19,0 km (796,8)

Vanochtend wél een idyllisch ontbijt. Voor de albergue bij zonsopgang. Het begin van een hele mooie etappe, meteen met mooie bospaden, tussen varens en over rotsen in de ochtendzon, die glinstert over zee.

We lopen over de bijna 6 kilometer lange baai van Laredo. Met een bootje dat op een willekeurige plek op het strand aanmeert, varen we over. Dit is volgens mij al mijn zesde pontje van deze voettocht, en ik vind het elke keer weer leuk op het water. Het heeft altijd iets speciaals, het enige vervoermiddel wat ik mezelf als pelgrim toesta.

We komen aan bij een splitsing: ofwel we wandelen langs de weg, ofwel over het strand met een klim over een hoge klif, aangeduid als "Camino primitivo" (de originele route). We kiezen natuurlijk voor die laatste. Het is een uitdagend paadje, stijl, smal en vol stenen, maar het voelt goed om geconcentreerd en hard te werken en het uitzicht is weer fantastisch. Een gave finale van een hele mooie etappe.

Dag 42, 9 augustus 2022: Noja - Güemes 16,8 km (813,6 km)

De dag begint vroeg, als onze kamergenote om 5 uur begint rond te scharrelen in de kamer. We blijven nog even liggen, haar ochtendritueel blijkt 2 uur te duren dus uiteindelijk gaan we er ook maar uit. En dat wordt beloond met een prachtige zonsopkomst boven zee. We zijn precies op tijd om te zien hoe de stralen zich een weg banen tussen de wolken door.

De dagstart voelt een beetje alsof we onze rugzakken aan een touw achter ons aan slepen. Zelfs koffie helpt niet. Merel bedenkt uiteindelijk de remedie: we zetten Spotify aan en dansen begeleid door de Gipsy Kings verder.

De hele dag heb ik al zin in onze aankomst. Al in Saint-Jean-Pied-de-Port werd ik getipt over de albergue in Güemes, die ik echt niet mocht missen. Hoe dichter bij we komen, hoe meer we verhalen over deze legendarische plek horen. Pelgrims lopen er zelfs voor om, het ligt niet eens aan de route.

Bij aankomst zien we meteen dat dit anders is dan anders. Een groot terrein met meerdere witte, Mexicaans ogende gebouwen. Overal waar je kijkt staan schoenen, rugtassen, er hangen spreuken en gedichten, er zijn grasvelden waar pelgrims op liggen en er hangen waslijnen vol kleding. En echt overal waar je kijkt zijn kamertjes, huisjes en tenten met bedden. Wij worden naar een kamer gebracht met stapelbedden, drie op elkaar. Zo'n plek als deze heb ik nog nooit gezien.

Om half 8 luidt de bel, iedereen wordt verwacht in de zaal. Of eerder het zaaltje, gevuld met meer dan 80 opeen gepakte pelgrims. Padre Ernesto, de grondlegger van de albergue, een man van 85 jaar oud, vertelt de geschiedenis en filosofie van de albergue. Het begon 40 jaar geleden, na een periode van reizen kwam hij terug in het huis waar hij was geboren en besloot er een herberg van te maken. Oorspronkelijk niet bedoeld voor pelgrims, maar die kwamen al gauw hun plek innemen. Vanavond zijn we met meer dan 110 mensen uit 16 landen. De albergue biedt eigenlijk plaats aan 70 pelgrims, maar ze laten nooit iemand op straat staan. Overal staan tenten, banken worden omgetoverd tot bedden, net zo lang totdat het past.

De belangrijkste boodschappen van Padre Ernesto: als je reist of de Camino loopt, volg dan niet enkel de gele pijlen als een soort GPS, en denk niet dat Santiago het doel is. De bestemming zit in jezelf, jouw creativiteit om plaatsen en culturen te ontdekken, in je solidariteit met anderen, en in de mentale kracht die je nodig hebt om jouw Camino te volbrengen. Je Camino is de Universiteit van het leven.

Na deze wijze lessen is het tijd voor het avondeten. Lange tafels staan klaar en vrijwilligers werken keihard om ons allemaal van genoeg eten en drinken te voorzien. Merel en ik delen een tafel met twee Italianen, twee Basken en twee Poolsen, waarvan eentje non. De Italianen keuren het eten en geven cijfers, de Basken eten het eten, en de Poolse vrouw blijkt appelverkoopster en enorm lief. De pasta is doorgekookt en collectief hopen we op meer wijn. Een echt pelgrimstafereel.

Dag 43, 10 augustus 2022: Güemes - Santander 15,3 km (828,9)

Na een ontbijt, wat weer verloopt als een geoliede machine, gaan we vroeg op pad. In Santander zijn maar 50 bedden en je kunt niet reserveren, dus dat wordt spannend. We laten ons niet gek maken, de zon komt op boven het heuvellandschap gevuld met hier en daar een pelgrim. Iedereen begint weer opgeladen aan de dag na deze bijzondere ervaring bij albergue La Cabaña del Abuelo Peuto.

Na 3 uur in colonne snelwandelen langs een mooi kustpad, heeft Merel een pelgrims-noodgeval. Tussen de rotsen op het strand vindt ze een soort grotje, precies groot genoeg om haar "poepje" in te doen. Ik dien als deur. Toch iets wat je eens in je leven gedaan moet hebben...

Alleen nog een boottocht van een half uur en dan staan we ineens in de grote stad! Bij de albergue staan we toch in de rij, om 13 uur is het al erg druk. Gelukkig zijn we op tijd voor een bedje in deze "Hunger Games". De middag brengen we door in een park, de grote stad voelt toch gek en druk tijdens een pelgrimage.

Dag 44, 11 augustus 2022: Santander - Boo de Piélagos 13,3 km (842,2)

Na onze pelgrimsmaaltijd, zelf gekookt in de minikeuken en opgegeten op een muurtje op straat, was er commotie in de albergue. In één van de kamers bleken bedwantsen te zitten. Er was geen oplossing want de albergue was vol, dus uiteindelijk hebben sommigen in de keuken geslapen. Iedereen was er een beetje zenuwachtig van.

Vanochtend gauw de albergue uit, het voelt toch een beetje viezig. De route is niet bijzonder mooi, maar ook niet bijzonder lelijk. We vermaken ons met geitjes voeren, liedjes luisteren (de ene zegt een woord en de ander noemt een liedje waar dat in voorkomt) en een Camino-playlist maken. Ik luisterde eigenlijk nooit muziek onderweg, maar soms helpt dat echt wel om een lastig stuk door te komen!

We komen al om 12 uur aan in Boo de Piélagos. Het klinkt als een dorpje waar spookjes rondvliegen (maar dat is het niet, voor wie het weten wilde). Wat een luxe, deze albergue! We hebben een tweepersoonskamer, schoon beddengoed, een heerlijk ruikende handdoek en kunnen al onze eigen spullen in de was doen. Het lijkt hier wel een hotel, wat een contrast met gisteren. Fijn om ons even te kunnen terugtrekken, samenzijn en rusten. Dat is soms wel even lekker, normaal ben je in een albergue toch eigenlijk nooit alleen.

Na een rustige middag eten we een pelgrimsmaaltijd met een Duitse verpleegkundige die haar baan heeft opgezegd, een Catalaanse diamantenslijper die alles weet van blaren en een Amerikaanse IT-er die een albergue wil beginnen. Soms is het lastig om een gesprek te voeren door de talen, maar toch heb ik het erg naar mijn zin en is het een erg gezellige avond met elkaar.

Dag 45, 12 augustus 2022: Boo de Piélagos - Mogro (trein) - Santillana del Mar 18,1 km (860,3)

We nemen de trein naar het eerstvolgende dorpje. In ons boekje staat dat je een spoorbrug kunt oversteken, of een alternatieve route van 8 km langer kunt nemen, maar de hospitaleros raden het allebei af. De brug is gevaarlijk, de alternatieve route alleen maar langs de autoweg. Voor mij voelt het wat gek om de trein te nemen, maar ik zie het maar als iets wat niet anders kan, zoals de veerboten een toegestaan vervoermiddel voor pelgrims.

Het is maar goed dat we het zo doen, want Merel is niet lekker. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten of slecht water gedronken. In Mogro stoppen we bij een café, en ze kan echt niet verder lopen. Ik wil haar eigenlijk niet alleen laten, maar zij zegt dat ik niks kan doen en wil graag dat ik doorwandel. Dus regel ik een taxi ga zelf verder. Hopelijk kan ze wat rusten en voelt ze zich straks beter.

Ik bel met een goede vriendin die gisteren jarig was. Ik vertel haar dat ik geen enorm schokkende inzichten heb gehad, maar juist gedachten en ideeën verder heb uitgedacht en meer ruimte heb gegeven, die ik voor de Camino al eens had bedacht. Dat is juist goed, vindt ze, want dat betekent dat ik al op het goede spoor zit en volgens mijn waarden leef. Een mooi perspectief en ik geloof dat het voor mij klopt.

Ik kom aan in Santillana del Mar, de stad van de drie leugens: het is niet heilig (Santa), niet vlak (llana) en ligt niet aan zee (mar). Wat het wel is, is ontzettend mooi. Echt Middeleeuws.

Al gauw zie ik Merel zitten, ze heeft gerust en voelt zich wat beter. We gaan naar de albergue, een klooster! Het is prachtig, oud vermengd met modern, en ontzettend schoon. We hebben een eigen kamertje met stapelbed, een wasbak en een spreuk van moeder Theresa. En een hele grote ommuurde tuin, wat een fijne plek weer zeg.

Dag 46, 13 augustus 2022: Santillana del Mar - Comillas (bus)

Merel voelt zich niet goed genoeg om de 22 kilometer van vandaag te voet af te leggen. Ik wil haar niet weer alleen laten, dus ik besluit samen met haar de bus te nemen naar de volgende albergue.

Omdat de bus pas om half 12 gaat, lopen we nog een rondje door Santillana. Een stuk mooier nu de straten nog niet gevuld zijn door toeristen!

De afgelopen en komende dagen van korte etappes en herstel doen mijn lichaam vast goed, als een soort supercompensatie. Ik hoop het, want ik ben van plan om na Merels vertrek een etappe van 40 kilometer te gaan doen. Gewoon, om eens te ervaren hoe dat is.

 

Dag 47, 14 augustus 2022: vakantiedag Comillas

Een toeristische ochtend met een bezoek aan El Capricho de Gaudí, een gigantisch, Oriëntaals ogend huis vol zonnebloemen en andere decoratie geïnspireerd op de natuur. Het eerste grote werk van Gaudí.

In de tuin krijgen we de slappe lach als we onze sobao opeten, een Cantabrische specialiteit. Beter te omschrijven als een droog, kruimelig cakeje waarvoor je genoeg speeksel moet produceren om geen hoestbui te krijgen. Merel krijgt de hoestbui, ik kwijl een beetje op mijn tas.

Na regen en bewolking van gisteren, komt nu de zomer terug! We hebben een echte vakantiedag, heerlijk op het strand.

Merel vertelt dat ze vindt dat ik de Camino zo dapper doe, en met een groot doorzettingsvermogen. Ik ben blij dat ze een hoofdstuk van mijn tocht is, een stukje heeft meegemaakt van wat ik meemaak en voelt hoe ik de Camino beleef.

Dag 48, 15 augustus 2022: Comillas - San Vicente de la Barquera 11,1 km (871,4)

Na een luxe ontbijt zijn we klaar voor onze laatste etappe samen. Het is één van de mooiste etappes in Cantabrië, door het Parque Natural de Oyambre met prachtige uitzichten over zee. Met de woorden van Padre Ernesto in het achterhoofd volgen we niet simpelweg de gele pijlen, om zo een groot deel van de route over het strand te kunnen lopen.

We komen aan in San Vicente de la Barquera. Klinkt als een vissersdorp, en dat is het ook. Hiervandaan neemt Merel de bus naar Bilbao, om terug naar Nederland te vliegen, terwijl ik morgen doorwandel naar Asturias. Wat was het ontzettend fijn samen.